کاش می شد سالروز میلاد هر انسانی یک همه پرسی برگزار کرد و از تمام آنجه که روزی با او مرتبط شده اند، پرسید:
آیا میلاد این آدم برای تو مبارک بوده است یا نه؟
زمین های زیر پای انسان، حیوانات مجاور و درختان معاصر او، پدر و مادر و دوست و فرزند، همکار و زیر دست و مخاطب و همسایه و حتی راننده ای که از او سبقت گرفته است، می توانند به صراحت بگویند که میلاد چنین آدمی مبارک است یا نه.
این حقیقت است و حقیقتی سخت دشوار است که ما همه ساکنان این قاره از پشه های بیشه های افریقا تا مرجان هایِ عمق دریای کارائیب ، از شهروندان فلوریدای امریکا تا رعیت های ولایت محروسه ایران در به در، در جستجوی انسانهایی هستیم که میلادشان تنها برای خودشان مبارک نباشد
ما امروز از چه کسانی آزار میبینیم؟ از همانها که دوست داریم نباشند، از آنها نگاهشان، تصمیمشان، راهشان، هدفشان و وجودشان شوم است
از آنها که طبیعت و حیوانات و ما مردمان عادی را دوست ندارند، از آنها که برای ما تصمیم می گیرند، از آنها که ما را قضاوت می کنند
من! یعنی آقای م.رطالقانی چنان آرام در گوشه ای از زمین خدا زیسته ام که نمی دانم شر کت کنندگان در همه پرسی مبارک بودن با نبودن میلاد من چند نفرند، زیاد نیستند اما کاش میلادم برایشان مبارک بوده باشد؛ کاش تعمداً جفایی به موری نکرده باشم، کاش جلد کتابها، کاش آن درختی که دستمال کاغذی ام شد، کاش آنها که حتی دوستشان نداشتم میلادم را مبارک بیانگارند که اگر این نباشد، هدف سال جدید زندگانی ام جبران مافاتی خواهد بود که امیدوارم فرصتش را داشته باشم … تا که مبارک باشد میلادم و این آروزی کمی نیست.
.
.
پانویس: به مناسبت سالروز تولد آقای میم در سال ١۴٠٠
شامگاه دوازدهم خردادماه
